Poprzez badania archeologiczne i przypadkowe znaleziska odkryte na omawianym terenie dowiadujemy się, że początki osadnictwa sięgają tutaj młodszej epoki kamiennej. Osadnictwo i powstawanie miejscowości miało pewną ciągłość aż do czasów historycznych. O powstawaniu miejscowości dowiadujemy się z lokalnych dokumentów, np. z ksiąg sądowych wiejskich, miejskich z Gorlic (księgi sądowe wójtowsko-ławnicze z lat 1686-1789 oraz księga wpisów wyroków rady rozpoczynająca się od 1686 r.).
Z zachowanych do dzisiaj materiałów archiwalnych zawierających dane omawianego regionu w epoce porozbiorowej są tzw. Teki Antoniego Schneidra (zbiory akt, planów, mapy oraz materiały historyka z ubiegłego stulecia Szczęsnego Morawskiego. Większość zbiorów odnosi się do XVIII i XIX wieku. W Przemyślu przechowywane są także wizytacje biskupie z lat 1792 i 1814 zawierające zagadnienia demograficzne tego terenu. Późniejszym dokumentem są mapy katastralne od 1852 r. Natomiast pamiętnik ks. Wojciecha Michny opisuje interpretacje zjawisk historycznych, fantastyczne pomysły co do nazw miejscowości, względnie ich powstania.
Ze źródeł drukowanych zachowały się skorowidze i przewodniki statystyczno-topograficzne. Źródłem opisowym są mapy, sztychy oraz ryciny.
Warunki naturalne omawianych terenów sprzyjały rozwojowi osadnictwa. Istniały tutaj łagodne tereny nadrzeczne, które dość wcześnie człowiek wykorzystał pod zakładanie na nich osad. Gleby miały lepszą jakość. W dolinach rzecznych istniały łąki, dzięki którym nastąpił rozwój gospodarki hodowlanej. Zalesienie było intensywne (o zalesieniu tych terenów w starszej epoce kamiennej stwierdzają badania jaskiń na Magurze Wątkowskiej, w Kornutach i w innych rejonach).
Dynamiczna akcja osadnicza na tych ziemiach zapoczątkowana została za czasów Kazimierza Wielkiego. Pierwsze wsie zakładane były na prawie niemieckim. W 1363 roku założona została Sękowa, a niedługo po niej powstały Męcina (1377), Siary (1388) i Rychwałd (dziś Owczary), który z czasem został przeniesiony na prawo wołoskie. Od połowy XIV w. na teren opanowanej przez Kazimierza Wielkiego Rusi Czerwonej zaczęły napływać gromady Wołochów, którzy jako ludność pasterska nie zajmująca się rolnictwem osiedlali się na terenach górskich, niezdatnych przy ówczesnej prymitywnej technice rolnej do uprawy i dlatego przez rolniczą ludność ruską nie zasiedlonych. Rozpoczęła się kolonizacja na prawie wołoskim. Powstały wsie wołoskie takie, jak Ropica Ruska, Wapienne, Pętna, Małastów, Bartne. Proces osadniczy zakończony został w XVII wieku.
W połowie XVII wieku zasadniczym trzonem gospodarstw chłopskich byli kmiecie, którzy stanowili ok. 60% mieszkańców. Zagrodnicy z rolą stanowili 8%, zagrodnicy bez roli - 6 %, a komornicy - 15% mieszkańców. Pozostałą część (ok. 10%) stanowili rzemieślnicy. Najbardziej rozwinięta była gospodarka hodowlana, ponieważ warunki glebowe i terenowe bardziej sprzyjały jej rozwojowi, niż uprawie roli. W niewielkim stopniu rozwinięty był przemysł drzewny. Działali kamieniarze, było kilka młynów i olejarni.
Tradycyjnym rynkiem zbytu dla wytwarzanych tu produktów była Polska centralna. Jednakże w okresie zaborów nastąpiło odcięcie Galicji od Polski centralnej, co spowodowało zastój gospodarczy na omawianym terenie. Ponadto niekorzystny wpływ na całą gospodarkę omawianego regionu miał upadek Biecza - stolicy tutejszych ziem.
Sytuacja uległa zmianie po odkryciu bogatych, jak na ówczesne czasy, złóż ropy naftowej. W połowie XIX wieku główną rolę zaczął odgrywać przemysł naftowy, który przyczynił się do dynamicznego rozwoju omawianego regionu.
I wojna światowa pozostawiła wielkie zniszczenia na tym terenie. W 1915 r. front austriacko-rosyjski utrzymywał się tu przez kilka miesięcy na linii Gorlice-Sękowa-Magura Małastowska-Konieczna. Po obu stronach tej linii toczyły się zażarte walki, których pozostałością są widoczne do dzisiejszego dnia ślady okopów i cmentarze wojenne.
Era konstytucyjna w Galicji nie przyniosła chłopu należytego udziału w życiu politycznym i gospodarczym. Ponieważ żywe tu były tradycje powstań chłopskich i rabacji galicyjskiej z roku 1846 zrodził się galicyjski ruch ludowy. W późniejszym okresie został rozbity i aż do chwili ponownego zjednoczenia w 1931 r. nie odegrał poważniejszej roli.
Podczas II wojny światowej na omawianym terenie poważniejszych działań wojennych nie było.
